Dobry Lekarz

• biegunka
• ból głowy
• gorączka
• krew w kale
• krwotoki z nosa
• krwotoki zewnętrzne
• martwica
• pęcherzyk
• pęcherzyki
• plamy
• powiększenie węzłów chłonnych
• strupy
• wykwity
• zapalenie płuc

Szukaj chorób wg objawów: Objawy choroby

Wąglik jest chorobą zakaźną i zaraźliwą. Choroba ta najczęściej występuje u zwierząt roślinożernych, rzadziej u wszystkożernych i mięsożernych oraz u człowieka.

Chorobę powoduje laseczka wąglika, bakteria G+, która namnaża się w warunkach tlenowych, nie ma rzęsek i nie wykazuje ruchu. W rozmazach z krwi i narządów wewnętrznych chorych laseczki wąglika układają się pojedynczo lub w krótkie łańcuszki składające się z dwóch lub trzech komórek bakteryjnych. Z powodu cylindrycznego kształtu laseczek wąglika i charakterystycznego przewężenia pośrodku, ułożone w ten sposób w rozmazie bakterie przypominają łodygę bambusa. W hodowlach natomiast tworzą długie, łańcuszkowate skupiska.

Laseczki wąglika posiadają zdolność tworzenia otoczek w organizmie zwierzęcia czy człowieka zarażonego. Uważa się, że stanowią one pewnego rodzaju ochronę przed siłami obronnymi organizmu.

W środowisku zewnętrznym, przy dostępie tlenu, w temperaturze 12-430C i dostatecznej wilgotności laseczki wąglika wytwarzają zarodniki czyli przetrwalniki, które są bardzo oporne na działanie czynników środowiska. Przetrwalniki mogą zachować żywotność i patogenność nawet 30-50 lat.

Choroba u ludzi ma najczęściej charakter zawodowy. Na zakażenie najbardziej narażeni są ludzie mający kontakt z chorymi na wąglik zwierzętami lub z produktami ich pochodzenia (wełna, skóra, krew, kości i inne) oraz ziemią zanieczyszczoną zarodnikami tego zarazka. Grupę szczególnego ryzyka zakażenia wąglikiem zalicza się lekarzy weterynarii, ludzi pracujących przy obróbkach wełny, skóry itp.
Wąglik znalazł także zastosowanie jako broń biologiczna w atakach terrorystycznych.
Do zakażenia dochodzi przez skórę, rzadziej przez układ oddechowy lub pokarmowy.
Okres inkubacji choroby wynosi od 1-10 dni.

W zależności od drogi wniknięcia laseczki wąglika wyróżnia się 3 postacie:
1. skórną, czyli tzw. „czarną krostę”. W miejscu wtargnięcia bakterii pojawiają się plamki i pęcherzyki, które po zdrapaniu pokrywa charakterystyczny czarny strup. Tkanki wokół niego pokryte są pęcherzykami i ulegają niebolesnemu nacieczeniu. Poza tym występują:
- gorączka
- ból głowy
- powiększenie węzłów chłonnych
- posocznica
- czasem zapalenie opon mózgowych
2. płucną, która przebiega z zapaleniem płuc
3.jelitową, którą charakteryzuje krwawa biegunka

W momencie gdy laseczki wąglika dostaną się do płynów ustrojowych, mogą się w nich namnażać i powodować posocznicę. Prowadzi to do szybkiego pogorszenia stanu zdrowia zakażonego i zejścia śmiertelnego. Charakterystycznymi objawami pośmiertnymi są szybki rozkład gnilny i niezupełne stężenie pośmiertne zwłok. Następuje też wyciek ciemnej, słabo krzepnącej, lakowatej krwi z naturalnych otworów ciała.

Śmiertelność ludzi nieleczonych na postać skórną wynosi 20%, jelitową – 50%, natomiast płucną – 100%.

Leczenie:
- wysokie dawki antybiotyków
- u zwierząt surowice odpornościowe i antybiotyki

Wąglik jest chorobą podlegającą obowiązkowi zgłaszania i utylizacji chorych i zagrożonych zwierząt, głównie ze względu na zdolność wytwarzania przetrwalników przy dostępie tlenu. Gdy u zwierzęcia zostanie zdiagnozowany wąglik, co możliwe jest dzięki charakterystycznym objawom, głównie pośmiertnym, a mianowicie – niekrzepnącej, czarnej krwi wylewającej się ze wszystkich otworów ciała, jego ciało zostaje poddane utylizacji – jest spalane i zakopywane 4-5 metrów pod ziemią. W przypadku wąglika jest absolutny zakaz uboju krwawego, gdy chodzi o zwierzęta rzeźne, a także otwierania zwłok, ponieważ bakterie w ciele chorego nie wytwarzają przetrwalników. Dochodzi do tego dopiero w momencie otwarcia zwłok, gdy mają one dostęp do tlenu.