Dobry Lekarz

• Drażliwość
• Nadmierny apetyt
• Osłabienie
• Wychudzenie
• Wymioty
• Wypadanie włosów

Szukaj chorób wg objawów: Objawy choroby

Zaburzenie odżywiania, groźne dla zdrowia a nawet życia chorej osoby. Bulimia, podobnie jak anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym.
Polega ona na okresowych napadach żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów, ataki przymusu jedzenia, nad którymi pacjent nie potrafi zapanować. Chorzy na bulimię czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Bulimia jest też czasem określana jako wilczy głód, wilczy apetyt. Chorują głównie młode kobiety, najczęściej nastolatki.

Przyczyny bulimii:

* brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić
* brak samoakceptacji
* konflikty rodzinne
* zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli
* uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu
* emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie
* brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

Schorzenie to należy odróżnić od zaburzeń związanych z objadaniem się. Chorzy na bulimię, choć zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.

Jest to choroba o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zwykle czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to by ponownie je wywołać. Pacjenci dzielą dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, że niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.

Bulimia bardzo często dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelką cenę polepszyć swoje samopoczucie. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem kryteriów rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja.

Objawy bulimii:

* powtarzające się ataki niepohamowanego jedzenia, brak możliwości przerwania ataku jedzenia,
* występowanie co najmniej dwóch ataków tygodniowo przez ostatnie 3 miesiące,
* reagowanie na atak wywoływaniem wymiotów, użyciem środków przeczyszczających, wprowadzeniem głodówki lub intensywnych ćwiczeń fizycznych,
* stała nadmierna troska o wygląd zewnętrzny i masę ciała.

Bulimia, podobnie jak anoreksja, dzieli się na dwa typy. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający czyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tzw. bulimia sportowa). Na podstawie objawów diagnozuje się chorobę, ale nim rozpocznie się stosowanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię oraz uszkodzenie mózgu, które także mogą być przyczynami nadmiernego łaknienia.

Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię:

* niedobory pokarmowe
* odwodnienie
* zmęczenie
* ospałość
* zły nastrój
* niepokój
* zaparcia
* bóle głowy
* niedociśnienie tętnicze
* dyskomfort w jamie brzusznej
* zaburzenia równowagi elektrolitycznej
* nieregularne miesiączki lub ich brak
* sucha skóra
* zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów)
* rany lub blizny na grzbietach dłoni
* uszkodzenie szkliwa zębów
* uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
* opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
* awitaminoza
* rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów
* osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
* podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
* w skrajnych przypadkach - pęknięcie przełyku lub przepony
* niechęć do samej siebie
* stany depresyjne
* poczucie wstydu i upokorzenia
* psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających

Bulimia jest chorobą poważną i trudną w leczeniu. W leczeniu bulimii stosuje się głównie psychoterapię, ponieważ obsesja chorych by nie być otyłym ma podłoże w zaburzonym obrazie własnej osoby.

W zależności od rodzaju i formy prowadzonych oddziaływań psychoterapia może trwać od 2-3 miesięcy do dwóch lat. Najogólniej leczenie psychoterapeutyczne polega na stopniowym przyswajaniu strategii, sposobów radzenia sobie z sytuacjami stresującymi. Mniejsze zastosowanie znajdują niekiedy także leki przeciwdepresyjne.