Dobry Lekarz

• Anemia
• Niepokój
• Strupy
• Świąd
• Wychudzenie
• Wysypka
• Zaczerwienienie skóry

Szukaj chorób wg objawów: Objawy choroby

Pchła należy do rodziny stawonogów w związku z czym ma bardzo dobrze wykształcone odnóża, które składają się z biodra, krętarza, uda, goleni i członowanej stopy co zapewnia jej dużą skoczność. Jej ciało jest spłaszczone bocznie, dzięki czemu łatwo prześlizguje się między włosami. Posiada też mocny, chitynowy pancerz. Wielkość pchły to około 2-3 mm (a nawet do 10 mm) a więc można ją zobaczyć gołym okiem. Aparat gębowy pchły jest typu kłująco- ssącego, dziurkuje ona skórę w regularnych rzędach i pije krew przez 120-150 minut. Dorosła pchła karmiona krwią człowieka żyje ponad 500 dni natomiast bez pokarmu może przeżyć tylko 125 dni.Ssąc krew wydziela hapten, który znajduje się w jej ślinie a ten łączy się z kolagenem skóry co może wywoływać nadwrażliwość typu IV. Po wyssaniu krwi następuje szybka defekacja, zwłaszcza po pierwszym ssaniu co sprzyja rozwojowi inwazji ponieważ larwy pcheł żywią się głównie odchodami dojrzałych osobników. Pchły należą do holometaboli a więc w trakcie swojego życia przechodzi przeobrażenie zupełne od postaci larwalnej do owada doskonałego, czyli larwa różni się budową od dorosłej postaci. Jedna samica składa nawet 400-500 jaj w ciągu życia. Jaja mogą być składane na żywicielu i opadać na legowiska lub mogą być składane do środowiska – np. w szpary między parkietem. Są małe - około 0,5 mm długości, białe i owalne Z jaj po około 3-10 dniach wykluwa się larwa, która jest światłofobna. Po okresie larwalnym, który obejmuje 3 linki i trwa 7-14 dni powstaje poczwarka. Jest ona otoczona oprzędem i drobinami kurzu lub piasku. W końcu owad doskonały wychodzi z oprzędu po 7-10 dniach.

Do najpospolitszych gatunków należą:
pchła ludzka – pulex irritans
pchła psia – ctenocephalides canis
pchła kocia – ctenocephalides felis
pchła szczurza – xenopsylla cheopis
pchła mysia – leptopsylla segnis
pchła piaskowa – tunga penetrans

Pchły lubią niską temperaturę i wysoki stopień nasycenia powietrza wilgocią. Są także światłofobne (głównie larwy), więc żerują najczęściej w miejscach nie wystawianych na słońce a larwy można często znaleźć we włóknach dywanu lub wnętrzu sofy.

Nie są one wybredne w wyborze żywiciela w przeciwieństwie do wszy a więc jeśli posiadamy w domu jakiegoś czworonoga powinniśmy zadbać o to aby nie złapał pcheł np. poprzez zakładanie mu obroży przeciw pchłom a jeśli już zauważymy u niego pchły powinniśmy go jak najszybciej odrobaczyć od pasożytów zewnętrznych.

Pchły są przenosicielami wielu chorób:
dżumy
tularemii
brucelozy
wąglika
trądu ludzi i szczurów
duru plamistego
duru endemicznego szczurów
płatowego zapalenia płuc
nosacizny rzekomej
salmonellozy
myksomatozy królików
trypanosomy
kokcydii
larw Dipylidium caninum, Hymenolepis diminuta, Hymenolepis fraterna (tasiemców)

Dla człowieka duże zagrożenie stanowi pchła szczurza, ponieważ przenosi dżumę, która w XIV wieku spustoszyła europę.

Pchły są bezwzględnymi pasożytami, potrafią nawet rok pozostać w bezruchu, czekając na zbliżającego się żywiciela i dopiero w momencie gdy ten znajdzie się obok nich wyrwać się z odrętwienia i wskoczyć na swoją ofiarę.

Objawy:
Ponieważ pchły odżywiają się głównie krwią, głównym objawem inwazji jest świąd i zaczerwienienie w miejscu ukłucia. Poprzez drapanie może dochodzić do tworzenia się strupów, uszkodzeń skóry poprzez przerwanie jej ciągłości i wtórnych zakażeń bakteryjnych. Inwazji pcheł towarzyszy także znaczny niepokój u zwierząt oraz bardzo często wychudzenie, głównie dlatego, że inwazji pcheł często towarzyszy inwazja tasiemca ponieważ pchły przenoszą jaja tasiemców psów i kotów. Zbyt intensywna inwazja pcheł może przyczynić się także do powstania anemii na skutek wyssania obfitej ilości krwi. Anemia objawia się ogólnym osłabieniem zwierzęcia, bladością dziąseł oraz sennością.

WPŁYW PASOŻYTA NA ŻYWICIELA
- odjadanie
- działanie toksyczne
- alergizowanie żywiciela
- uszkodzenia tkanek i narządów wewnętrznych
- niepokojenie żywiciela
w konsekwencji prowadzi to do:
- obniżenia wzrostu i rozwoju żywiciela
- obniżenia przyrostów masy ciała i wydajności mleka, jaj u zwierząt
- obniżenie odporności na inne patogeny
- osłabienie kondycji
- charłactwa
- śmierci

Zwalczanie pcheł:
Aby zapobiec inwazji należy często odkurzać oraz zadbać o to, aby zwierzęta nie przyniosły pcheł do domu. Jeśli dojdzie już do inwazji powinno się usunąć lub wyprać w wodzie z octem dywany, narzuty i inne tkaniny, które znajdowały się w pomieszczeniach zainfekowanych przez pchły. Można też stosować uniwersalne preparaty owadobójcze w aerozolu przeciwko owadom biegającym, jednak te działają głównie na osobniki dorosłe. Do środków o dużej skuteczności należą proszki owadobójcze, krople typu SPOT ON, które wcierane w punkty na ciele zwierząt domowych porażają system nerwowy pcheł a także aerozole lub atomizery owadobójcze.

Inwazja pcheł może spowodować Atopowe pchle zapalenie skóry, które najczęściej spotykane jest u psów.
Ślina pcheł zawiera hapten, który może uczulać. Reakcja uczuleniowa jaka powstaje na skutek tego alergenu określana jako Atopowe pchle zapalenie skóry, które objawia się m.in. silnym świądem, który może się utrzymywać nawet do 4 tygodni po ukłuciu. W wyniku swędzenia zwierzę drapie się, a nawet gryzie, najczęściej w okolicach ogona, pośladków i pachwin. Można również zaobserwować strupy na skórze grzbietu lub szyi. Najbardziej narażone są psy długowłose. W przebiegu APZS wyróżniamy 4 stadia:
1. świądowe
2. świądowo-rumieniowe - przeczulica
3. samouszkodzenia skóry – wtórne bakteryjne zakażenia, krosty, strupy
4. przewlekłe – jeśli jest nieleczone może prowadzić do zgrubienia, wyłysienia skóry, łojotoku i ropnego zapalenia skóry

Preparaty przeciwpchelne:
- Karbaryl
- Bromfenwinfos
- Imidakloprid
- Lufenuron
- Fipronil
- Insektycydy pyretridowe
- Awermektyna
- Pyretryna i pyretroidy
- Preparaty fosforoorganiczne