Dobry Lekarz

• Bolesne oddawanie moczu
• Pieczenie cewki moczowej
• Przewlekłe infekcje
• Przewlekłe zapalenia
• Wydzielina z cewki moczowej

Szukaj chorób wg objawów: Objawy choroby

Choroba weneryczna wywoływana przez dwoinkę rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Ten drobnoustrój żyje w wilgotnych i ciepłych okolicach ciała, włączając w to drogi moczowo-płciowe, jamę ustną i odbytnicę. Tam znajduje warunki do szybkiego wzrostu i rozmnażania. Bakterie te rosną parami i stąd pochodzi ich nazwa. Zakażenie następuje głównie przez kontakt płciowy, przenosi się także z zakażonej matki na noworodka w czasie porodu. Jest to przyczyną zakażenia oka, co może być bardzo niebezpieczne. Jeśli zakażanie występuje w innym miejscu niż oko (układ płciowy, moczowy, pokarmowy), to należy podejrzewać, że dziecko było wykorzystywane seksualnie. Może ona zaatakować cewkę moczową, genitalia, odbyt, oczy, jamę ustną i gardło, prowadząc do zapalenia narządów miednicy mniejszej, ciąży pozamacicznej, problemów z menstruacją, infekcji oczu, zapaleń i infekcji.

Zarażeni rzeżączką często nie wiedzą o swojej chorobie, a niektórzy nawet przy występowaniu jej objawów nie zgłaszają się do lekarza.

Choroba jest szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży. 8 na 10 kobiet nie miewa żadnych objawów, przynajmniej tych początkowych. Choroba jest niebezpieczna także dla mężczyzn, u których powodować może prostatę, bezpłodność, zapalenie jąder, rany cewki moczowej. Są też inne konsekwencje, ale to daje ogólny obraz. 1 na 10 mężczyzn nie wykazuje żadnych objawów. Mogą przekazywać chorobę dalej, nie będąc tego świadomi. Początkowe objawy u kobiet bywają bardzo dyskretne i słabo wyrażone. Co więcej, może zdarzyć się, że kobieta w ogóle nie będzie odczuwała żadnych dolegliwości, a mimo to infekcja będzie ciągnąć się miesiącami. U mężczyzn choroba jest zwykle bardziej widoczna. Pojawia się wydzielina z cewki moczowej oraz palenie i ból podczas oddawania moczu. Objawy mają zwykle większe niż u kobiet nasilenie. U mężczyzn 5-7 dni po stosunku pojawia się ból i pieczenie w cewce moczowej oraz śluzowo - ropna lub ropna wydzielina z cewki. Po kilku tygodniach objawy zmniejszają się i stan zapalny staje się przewlekły. U kobiet zazwyczaj ostry okres zakażenia nie jest przez nie zauważony (tzw. upławy są wiązane z innymi przyczynami), a do lekarza chora zgłasza się już z przewlekłymi zakażeniami, jego powikłaniami lub wówczas gdy stosunek seksualny doprowadził do ostrego zakażenia u jej partnera.

W przypadkach przebiegających z objawami rozwijają się one do 10 dni po stosunku seksualnym z zarażonym partnerem. Początkowo chora odczuwa ból lub pieczenie przy oddawaniu moczu i może pojawić się krwista bądź żółtawa wydzielina z pochwy (upławy). Zdarza się i tak, że wydzielina występuje bez sensacji w oddawaniu moczu, lub odwrotnie - ból i pieczenie bez wydzieliny. Jeśli zakażenie postępuje dalej, rozprzestrzeniając się w tkankach miednicy, to pojawia się ból w dole brzucha, krwawienia międzymiesiączkowe, wymioty i gorączka.

Leczenie rzeżączki jest bardzo łatwe. Wystarczy pewna doza antybiotyku przyjmowana przez ciebie i twojego partnera, a następnie okres abstynencji. Najlepszym sposobem uniknięcia zakażenia jest używanie prezerwatywy. Nie leczona rzeżączka zarówno u mężczyzn, jak i kobiet zajmuje coraz wyższe odcinki układu moczowo-płciowego, doprowadzając do rozmaitych powikłań (np. zapalenia przydatków u kobiety, najądrzy u mężczyzn, zapalenia stawów, a nawet posocznicy) .

Podstawowym leczeniem była dawniej kuracja penicyliną. Jednak od momentu jej wynalezienia i zastosowania m.in. w chorobach wenerycznych upłynęło już dużo czasu. Bakterie zdążyły się na nią uodpornić.

Na szczęście penicylinę można zastąpić innymi antybiotykami. Jednym z nich jest ceftriakson, należący do grupy cefalosporyn. Jest on niezwyle wygodny w stosowaniu (i skuteczny) - wystarczy bowiem jeden zastrzyk domięśniowy. W jednej dawce można również przyjąć cefiksym, ciprofloksacynę lub ofloksacynę, z tym że doustnie, a nie w postaci iniekcji. Dwa ostatnie antybiotyki należą do grupy fluorochinolonów i nie mogą ich przyjmować kobiety w ciąży oraz młodzież do 18. r.ż.

Poza tym należy zbadać wszystkich partnerów seksualnych chorej osoby. Jeśli są zarażeni, to trzeba oczywiście ich leczyć, i to bez względu na to, czy odczuwają objawy, czy też infekcja przebiega bezobjawowo. W trakcie kuracji należy oczywiście unikać kontaktów seksualnych.

Po zakończonym leczeniu powinno się przeprowadzić badanie kontrolne, zdarza się bowiem, że dany szczep bakterii jest oporny na podawane leki. Wtedy należy zastosować kurację innym antybiotykiem.

Powikłania:

- bóle brzucha,
- ból w trakcie stosunku,
- krwawienia międzymiesiączkowe,
- gorączka,
- zapalenie narządów miednicy mniejszej,
- uszkodzenie wyściółki jajowodu, doprowadzając do jego bliznowacenia i w konsekwencji, w wielu przypadkach, do niepłodności.
- rozprzestrzenienie się infekcji z dróg rodnych do stawów na drodze krwionośnej.
- rzeżączkowe zapalenie jąder u mężczyzn, co podobnie jak u kobiet może skończyć się niepłodnością.
- zwiększone ryzyko zakażenia się innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową, m.in. AIDS.

Zapobieganie:

Z powodu dużego ryzyka i możliwości łatwego przeoczenia choroby bardzo ważnym zagadnieniem staje się jej zapobieganie. Najważniejszym środkiem wydaje się tutaj regularne i prawidłowe stosowanie prezerwatywy przez mężczyzn. Należy dodać, że podstawowym czynnikiem ryzyka są stosunki seksualne z więcej niż jednym partnerem lub z osobą, która sama ma wielu innych partnerów.

Oczywiście wystąpienie objawów infekcji nie oznacza jeszcze powikłań, które rozwijają się dopiero po pewnym (zwykle długim) czasie. Oprócz zapobiegania ważne jest więc także wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie. Oznacza to uważną obserwację własnego ciała i jego reakcji, włącznie z często pomijaną "sferą intymną".