Dobry Lekarz

Dorosłe Dzieci Alkoholików to ludzie wychowani w rodzinie, w której przynajmniej jedno z rodziców było uzależnione od alkoholu. Dorastanie w chwiejnym i niepewnym środowisku uzależnienia niesie za sobą szereg konsekwencji, które manifestują się w dorosłym życiu. Z jakimi trudnościami zmagają się ludzie z zespołem DDA i jak można im pomóc?

Jak to się zaczyna?

Atmosfera w rodzinach dotkniętych chorobą alkoholową jest trudna, szczególnie dla najmłodszych. Z reguły pojawiają się kłótnie, awantury i różnego rodzaju przemoc – werbalna, psychiczna lub nawet fizyczna. Dziecko jest bezradne i podświadomie zdaje sobie sprawę z tego, że nie może liczyć na rodziców. Próbując poradzić sobie z chaosem otaczającej go rzeczywistości, tworzy schematy zachowania, które często determinują jego późniejsze, dorosłe życie. 

Schematy – role 

Wśród strategii zachowania, które odbierają dzieci alkoholików, wyróżnia się cztery charakterystyczne postawy.

1. Bohater – odpowiedzialny i skłonny do poświęceń. W sytuacji uzależnienia ojca, opiekuje się matką, broni jej i wychowuje młodsze rodzeństwo. Zazwyczaj dobrze się uczy, we wszystkim chce być najlepszy. Ma silnie wykształconą potrzebę kontroli.
   
   
2. Maskotka – próbuje rozładować atmosferę i zadbać o to, by w domu nie było smutno.
   
   
3. Kozioł ofiarny – dorasta w poczuciu, że jest wszystkiemu winien. Bywa, że ostatecznie zaczyna się buntować i przyjmuje postawę „ja wam pokażę”.
   
   
4. Cień, zwany też „niewidzialnym” – wycofany, z niską pewnością siebie. Ze strachu przed przerażającą codziennością ucieka w głąb siebie. Niepewny i zalękniony wchodzi w dorosłe życie.

Objawy DDA

Dorosłe Dzieci Alkoholików często same nie wiedzą kim są. Nie potrafią odnaleźć się w życiu, swoją tożsamość zaczynają budować dopiero między 30 a 40 rokiem życia. 

Wśród najczęstszych objawów DDA wymienia się:

• permanentny stres i niepokój, 
• problemy z wyrażaniem emocji,
• niska samoocena i wysoka samokrytyka,
• poczucie winy i wstydu,
• poczucie osamotnienia i lęk przed bliskością,
• lęk przed porzuceniem i trudności w budowaniu dojrzałych relacji,
• wysoki poziom lęku uogólnionego,
• zachowania kompulsywne, 
• nieumiejętność rozwiązywania konfliktów.

DDA nie jest chorobą i nie ma ustrukturyzowanej formy leczenia. Terapia koncentruje się na indywidualnych potrzebach i problemach pacjenta. Prowadzi do wybaczenia i budowania nowych umiejętności, wzmacnia poczucie własnej tożsamości. Pomoc terapeuty i praca nad emocjami mogą w znaczącym stopniu poprawić funkcjonowanie osoby z syndromem DDA i jej otoczenia.