Dobry Lekarz

Zaćma, inaczej zwana kataraktą, jest najczęstszą przyczyną ślepoty u ludzi na całym świecie. Zazwyczaj zapadają na nią osoby starsze, po 60 roku życia, jednak zdarzają się również przypadki zachorowań u młodszych pacjentów. Na szczęście współczesna medycyna pozwala przywrócić chorym ostrość widzenia, często nawet bez konieczności noszenia okularów.

Co to jest katarakta?

Choroba polega na stopniowym mętnieniu soczewki oka, co utrudnia przedostawanie się promieni świetlnych do siatkówki. Proces ten postępuje ciągle (u niektórych wolniej, u innych szybko) i niestety nie można go zatrzymać. Gdy soczewka zmętnieje całkowicie, chory nie odbiera już żadnych wrażeń wzrokowych.

Objawy choroby

Pierwsze symptomy są niewykrywalne przez pacjenta. Wraz z upływem czasu obraz staje się coraz bardziej niewyraźny i nie można go skorygować szkłami korekcyjnymi. Przy mocniejszym świetle widzenie jest szczególnie nieostre, zdarzają się też tzw. olśnienia, a niektórzy pacjenci widzą aureolę wokół źródeł światła. Lepiej widać natomiast o zmierzchu i w cieniu. Z czasem wzrok bardzo się pogarsza, obraz staje się coraz bardziej zamglony i stopniowo zanika.

Przyczyny choroby

Wszystkie przyczyny choroby nie są dokładnie znane. U osób starszych zaćma pojawia się na skutek starzenia się organizmu. Katarakta wrodzona może być spowodowana czynnikiem genetycznym lub uszkodzeniem płodu w łonie matki (stan zapalny gałki ocznej, wywołany np. czynnikiem toksycznym, wirusem, zaburzeniem metabolizmu). Zaćma wtórna z kolei rozwija się w wyniku cukrzycy, zapalenia rogówki, twardówki lub błony naczyniowej, urazu gałki ocznej, guzów wewnątrzgałkowych, jaskry, atopowego zapalenia skóry, niedoczynności przytarczyc itp.

Sposoby leczenia

Zaćmę leczy się tylko operacyjnie. Dawniej starą, zmętniałą soczewkę usuwano całkowicie wraz z torebką, w której się znajduje i zastępowano ją nową. Pacjent po takim zabiegu mieli jednak wysoką nadwzroczność i musieli korzystać z bardzo silnych szkieł korekcyjnych (8-16 dioptrii). Obecnie pozostawia się więc torebkę, a usuwa tylko przednią część soczewki lub też rozbija jej zmętniałe części, a w środek wszczepia się nową soczewkę. Zabieg ten nie wywołuje nadwzroczności, dzięki temu pacjent nie musi nosić okularów korekcyjnych. Moc łamiącą sztucznej soczewki dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta, a do usunięcia starej stosuje się najnowocześniejsze metody: fakoemulsyfikacji (za pomocą płynu lub ultradźwięków), głowicy OziL, czy mikrocięcia. Sztuczne soczewki są wysokiej jakości, wyposażone w filtry UV, a pacjenci bardzo dobrze je tolerują. Sam zabieg jest refundowany przez NFZ, a wykonuje się go w szpitalach z oddziałami okulistycznymi. Niestety, okres oczekiwania jest bardzo długi, dlatego pacjenci często korzystają z usług prywatnych klinik i gabinetów okulistycznych, gdzie kolejek nie ma (zabiegi w tym przypadku nie są jednak refundowane). Więcej informacji na ten temat można znaleźć na stronie www.tourmedica.pl.

Rekonwalescencja

Komplikacje zdarzają się bardzo rzadko. Po zabiegu pacjent przez kilkanaście dni nie powinien dotykać ani moczyć oka, aby go nie zainfekować. Ponadto, należy zakraplać krople z antybiotykiem. Wymagane są dwie wizyty kontrolne: pierwsza po 3 tygodniach i druga po 6. Przez około 30 dni pacjent powinien uważać na wzrost ciśnienia w oku (należy więc unikać schylania się, wysiłku fizycznego, gwałtownych ruchów, dźwigania zakupów o wadze powyżej 4 kg).

W przypadku zdiagnozowania zaćmy najlepiej nie zwlekać z zabiegiem usunięcia zmętniałej soczewki. Zabieg ten można wykonać niezależnie od wieku (nawet u kilkutygodniowych dzieci) i w każdym stadium choroby. Jest całkowicie bezpieczny, skuteczny i bardzo rzadko powoduje powikłania.